Psychoterapia dzieci podejmowana jest na wniosek zaniepokojonych rodziców, których zachowania dzieci w domu, szkole, przedszkolu, czy w gronie innych rówieśników wydają się inne, niepokojące, czy odstające od normy rozwojowej. Zdarza się też tak, że rodzic otrzymuje informacje o trudnościach dziecka, czy nie radzeniu sobie przez niego od wychowawcy przedszkola lub nauczyciela w szkole, co stanowi kontekst zgłoszenia.

W przypadku młodzieży na terapię nastolatka również najczęściej przyprowadza rodzic/opiekun, ale zdarzają się też sytuację, że młody człowiek sam poszukuje pomocy. Okres dojrzewania to trudny i burzliwy czas dla młodego człowieka. Musi on zaadoptować się do wielu zmian fizycznych w ciele, zmianie roli społecznej, zmian w osobowości oraz postawach wobec własnej i przeciwnej płci. To wyzwanie może powodować różne problemy emocjonalne i psychologiczne.

Zgłoszenie się do gabinetu psychoterapeuty najczęściej w rodzicach wzbudza sporo lęku i niepokoju, bezsilności, a czasami poczuć winy również w kontekście własnych możliwości i umiejętności wychowawczych oraz wątpliwości, czy „jestem dobrym        rodzicem ?”. Jest to również stresująca sytuacja dla dziecka, czy młodego człowieka. Ważne jest aby dziecko zostało uprzedzone i w miarę możliwości przygotowane do wizyty aby ta, nie była dla niego zaskoczeniem. W przypadku nastolatków sytuacja wygląda inaczej. Czasami nastolatek nastawiony jest niechętnie do spotkań, przychodzi na siłę, bo przyprowadzili go rodzice lub ma jakieś obawy, a czasami odwrotnie sam poszukuje wsparcia. W sytuacji negatywnego nastawienia można popracować z nastolatkiem nad wzmocnieniem jego motywacji, jeżeli wymaga oddziaływań terapeutycznych.

W podjęciu psychoterapii dzieci i młodzieży ważna jest gotowość i motywacja, czyli chęć współpracy i pracy nad zmianą. W przypadku kilkuletnich dzieci taką gotowość wyrażają rodzice. Ze strony młodzieży istotna jest deklaracja do pracy i zgoda rodziców.        W przypadki dzieci w wieku 1 – 3, terapeuta pracuje głównie z opiekunami nad kształtującą się więzią i przywiązaniem.

Początkowo odbywają się spotkania konsultacyjne (min. 3), które mają na celu ustalenie trudności, z którymi boryka się młody człowiek lub dziecko oraz zaplanowanie indywidualnych oddziaływań psychoterapeutycznych, zgodnie z potrzebami. Ten początkowy etap ma na celu dobór najlepszej formy pomocy – terapii indywidualnej, rodzinnej, czy grupowej. Jeżeli dziecko lub nastolatek zostaje zakwalifikowany do terapii indywidualnej, następuje zawarcie pisemnego kontraktu terapeutycznego określającego szczegółowe warunki terapii.

Psychoterapia dzieci odbywa się w ścisłej współpracy z rodzicami. Co kilka sesji         z dzieckiem odbywają się spotkania rodzicielskie, podczas których terapeuta stara się przedstawiać rodzicom rozumienie problemów i przeżyć dziecka, poprzez wyjaśnianie ich przyczyn oraz psychoedukację rodziców. Psychoterapia w głównej mierze opiera się na zabawie połączonej z dialogiem. Terapeuta poprzez udział w zabawie, ale również bycie jej obserwatorem, stara się nadawać rozumienie stanów i przeżyć emocjonalnych dziecka, tak aby stawały się one również dostępne emocjonalnie dla dziecka.

Psychoterapia nastolatków odbywa się głównie z adolescentem na zasadzie rozmowy, co jakiś czas na spotkania można zaprosić rodziców.

            Psychoterapia jest odpowiednią formą leczenia zaburzeń zachowania i emocji u dzieci i młodzieży, zaburzeń psychicznych, czy innych trudności emocjonalnego funkcjonowania (patrz zakładka oferta).